Aktywność seksualna człowieka jest potrzebą należącą do kategorii potrzeb fizjologicznych i leży u podstawy piramidy Maslova. W miarę rozwoju cywilizacji aktywność seksualna poza rolą prokreacyjną nabrała zupełnie nowego znaczenia i stała się zachowaniem hedonistycznym mającym istotne wpływ na dobrostan człowieka. Zdrowie seksualne ma bardzo silny związek ze zdrowiem somatycznym i funkcjonowaniem wielu układów takich jak układ sercowo-naczyniowy, nerwowy i hormonalny. Stąd wiele zagrożeń cywilizacyjnych niszczących zdrowie takich choćby jak zanieczyszczenie środowiska naturalnego środkami interferującymi z układem hormanalnym, ma istotny wpływ na zdrowie seksualne mężczyzn. Analizując model reakcji seksualnej mężczyzny autorstwa Mastersa i Johnson zaburzenia seksualne mogą dotyczyć kolejnych etapów reakcji, do których należą: pożądanie, podniecenie, orgazm i wytrysk. Kluczową rolę w prawidłowym przebiegu tych etapów ma funkcjonowanie układu hormonalnego w tym prawidłowe stężenie testosteronu. Testosteron jest kluczowym elementem warunkującym prawidłowe pożądanie (libido), a także prawidłowy przebieg procesu erekcji prącia, który na wielu etapach wymaga obecności odpowiedniego stężenia biodostępnego testosteronu. Począwszy od aktywności autonomicznych włókien NANC wchodzących w skład nerwu sromowego, poprzez aktywność śródbłonkowej syntazy tlenku azotu aż po regulację aktywności fosfodiesterazy typu 5. Do tego testosteron konieczny jest do prawidłowego funkcjonowania mięśni dna miednicy, w tym kluczowych dla erekcji mięśni kulszowo-jamistego i opuszkowo-gąbczastego. Obydwa mięśnie poprzecznie-prążkowane łącząc się z mięśniami gładkimi ciał jamistych tworzą kompleks erekcyjny, którego funkcjonowanie determinuje skuteczność procesu erekcji prącia. Mięsień opuszkowo-gąbczasty warunkuje utrzymanie wysokiego przekraczającego kilkukrotnie ciśnienie na tętnicy ramiennej ciśnienia w ciałach jamistych, co daje odpowiednią dla penetracji twardość prącia. Co więcej badania przeprowadzone na modelu zwierzęcym wskazują, że orchidectomia prowadzi do szybkiego zaniku tego mięśnia i dysfunkcji erekcyjnej. Jednym z cywilizacyjnych zagrożeń dla prawidłowego stężenia testosteronu jest choroba otyłościowa, która jest związana z hypogonadyzmem czynnościowym. Nagromadzenie wisceralnej tkanki tłuszczowej z jednej strony produkuje różne cytokiny, które negatywnie wpływają na oś Podwzgórze-Przysadka-Gonady, a także poprzez zwiększoną aktywność aromatazy zamieniają testosteron w estradiol doprowadząjąc wtórnie do jego niedoboru. Zarówno hypogonadyzm związany z wiekiem jak i wywołany wieloma przyczynami hypogonadyzm czynnościowy negatywnie wpływają na zdrowie seksualne mężczyzn i w obliczu niepokojacych danych wskazujących na dynamiczny przyrost liczby mężczyzn dotkniętych hypogonadyzmem stanowią olbrzymie wyzwanie dla lekarzy opiekujących się ich zdrowiem seksualnym

Współczesna medycyna i technologia stale poszukują coraz bardziej precyzyjnych metod oceny zdrowia i diagnostyki chorób. Skóra, jako największy organ ludzkiego ciała, dostarcza cennych informacji o stanie naszego zdrowia, w tym o procesach starzenia. W tym wystąpieniu omówione zostaną najnowsze odkrycia w dziedzinie biomarkerów skóry oraz zaawansowane technologie służące do zbierania danych bezpośrednio z powierzchni skóry. Przedstawione zostaną innowacyjne metody pomiaru i analizy danych, czy technologie opierające się na sztucznej inteligencji, które umożliwiają monitorowanie parametrów biochemicznych. Szczególny nacisk położony zostanie na omówienie nowych metod oceny procesu starzenia skóry. Dzięki temu możliwa jest nie tylko ocena stopnia starzenia, ale także prognozowanie jego dalszego przebiegu.Zapraszam do wspólnego spojrzenia na przyszłość monitorowania oraz do dyskusji na temat tego, jak te nowe narzędzia mogą zrewolucjonizować nasze podejście do diagnostyki i terapii nie tylko w dermatologii.

Zabiegi estetyczne dedykowane są zdrowym pacjentom. W przypadku występowania chorób zapalnych, autoimmunologicznych lub metabolicznych należy być świadomym zagrożeń i ryzyka z tymi zabiegami związanych. Nie bez powodu producenci urządzeń i produktów medycznych powinni podawać ograniczenia lub zagrożenia związane z wykorzystaniem powyższych. Czy zawsze tak jest? Bezpieczeństwo i przewidywalność zabiegów estetycznych to najważniejsza zasada, którą powinien kierować się każdy lekarz. Podanie w tkanki skórne preparatu, który nie udowodnił swojego bezpieczeństwa poprzez badania kliniczne lub kilkuletni czas doświadczeń na rynku, jest błędem i wynika z braku świadomości siły drzemiącej w układzie immunologicznym. Implanty, które utrzymują się w skórze przez wiele lat mogą w każdej chwili być rozpoznane przez komórki pierwotnej odpowiedzi immunologicznej tzw. wrodzonej, lub nabytej przez limfocyty i zapoczątkować odpowiedź typu komórkowego lub humoralnego, lub być rozpoznane jako ciało obce w reakcji nadwrażliwości z udziałem eozynofilów lub bez i wtedy dominuje reakcja wokół ciała obcego tzw. ziarniniakowa. Nigdy nie ma gwarancji, że pacjent w wyniku zachorowania na chorobę zakaźną np. wirusową czy krętkową, a nawet po szczepieniu, nie zaktywuje reakcji immunologicznej typu III i zaatakuje bio-kompatybilny, integrujący się z tkanką produkt jako zagrożenie. Podczas wykładu zostaną przedstawione reakcje tkankowe na wprowadzone wcześniej w skórę różne produkty, wokół których pojawił się stan zapalny klinicznie prowadzący do powstania obrzęku, nacieku czy zapalnego guza. Wycinki pobrane z takich odczynów mają wskazać na jaki produkt rodzi się reakcja zapalna i jakiego typu ona jest. Wnioski z takiego badania rodzą nie tylko dyskusje akademickie, ale także mają ukierunkować metody terapeutyczne i określić ich skuteczność lub czas trwania. Reasumując, reakcje tkankowe na preparaty wprowadzone w skórę będą pojawiać się zawsze, dlatego metody diagnostyki mikroskopowej są ważne dla określenia bezpieczeństwa lub zagrożenia związanego z daną techniką, zabiegiem czy produktem. Dzięki temu wybór powyższych będzie świadomy i oparty na wiedzy medycznej oraz doświadczeniu.

Zupełnie niezamierzenie po wielu latach moja praktyka kliniczna przeobraziła się z upiększania w leczenie powikłań po zbiegach u pacjentów, którzy są do mnie referowani. Są to pacjenci trudni do zaopiekowania, ze względu na rozstrój psychiczny z powodu czasami mocno nieestetycznych rezultatów pozabiegowych, z którymi pacjenci borykają się niejednokrotnie od wielu lat. Wg moich statystyk, ponad 40 % pacjentek zgłasza się do nas z wieloletnimi obrzękami oczu (malar bags) i ich leczenie jest złożone, często niesatysfakcjonujące i czasami kilkuletnie. Z obfitego piśmiennictwa z ostatnich 2-3 lat wiemy już, że w wielu przypadkach to nasza „słaba” technika skutkuje nieestetycznymi rezultatami. Ale jakość naszych efektów możemy zoptymalizować, włączając do codziennej praktyki sprawdzoną, najprostszą technologię diagnostyki obrazowej jaką jest UGS. Żeby pracować pod kontrola usg nie trzeba być ani radiologiem, ani ultrasonografistą, nie trzeba wydawać 100 tys dolarów na niemobilny sprzęt. Jeśli jesteś zainteresowany poprawą efektów swojej pracy, poprawą bezpieczeństwa zabiegowego, długofalową współpracą z pacjentem, przyjdź na nasz wykład po szczegóły odnośnie Facial Ultrasound. Profilaktyka nieestetycznych efektów zabiegów iniekcyjnych, jak w całej medycynie, jest znacznie łatwiejsza niż leczenie powikłań. GO ULTRASOUND!!!

Zabiegi z zakresu medycyny estetycznej są obarczone dużym ryzykiem powikłań, do najcięższych z nich należeć będzie utrata wzroku. Istnieją prawdopodobnie dwa mechanizmy które mogą doprowadzić do utraty funkcji narządu jakim jest wzrok, bezpośrednie przedostanie się materiału zatorowego do naczynia lub okluzja naczynia. Leczenie tego typu powikłania jeżeli nie zostanie rozpoznane w przeciągu pierwszych 2 h jest bardzo cieżkie. Co zrobić jeżeli do niego dojdzie? Jak się zabezpieczyć i jak pomóc pacjentowi.

The treatment of complications of aesthetic medicine does not lose its actuality. We presented two cases of treatment of difficult complications aesthetic medicine by means cellular technologies (autologous platelet growth factors, autologous dermal fibroblast, personalized cream with autologous platelet growth factors etc.). Material and method The first - after phototherapy, which led to a burn disease of the skin of the face 1-2a, 2b stage, the formation of scars, post-burn hyperpigmentation of the face. A step-by-step author’s treatment plan was developed by means autologous platelet growth factors, personalized cream with autologous platelet growth factors and autologous fibroblast. The second case - complication of contouring that caused facial gel syndrome, lipodystrophy, facial scar deformation. A step-by-step treatment plan was developed. Intravenous administration of autologous stem cells, platelet growth factors therapy, administration of autologous fibroblasts, administration of bioimplants from autologous fat cells. Results. Application of personalized cream with autologous platelet growth factors allows relieving inflammation, triggers regenerative processes. Administration of autologous platelet growth factors promotes the restoration of microcirculation and anti-inflammatory effect. Intravenous administration of autologous stem cells - normalization of immunity and regenerative potential. Administration of autologous fibroblasts - restoration of dermis, immunity. Administration of bioimplants from autologous fat cells to correct asymmetry, restoration of subcutaneous fat.

Pierwsze procesy starzenia występują w okolicy powieki dolnej tzw. doliny łez. Kwas hialuronowy jest najczęściej stosowany do korekcji tej okolicy, która uważana jest za najtrudniejszą. Objawy niepożądane w okolicy powieki dolnej występują od 11 do 25%. Powikłania można podzielić na wczesne i późne. Wczesne powikłania są to reakcje w miejscu wstrzyknięcia: wybroczyny, obrzęk, efekt Tyndalla. Najbardziej niebezpieczne to powikłania naczyniowe, które powstają już w czasie iniekcji wypełniacza lub w kilka godzin po jego podaniu. Późne powikłania: nawracające obrzęki, grudki, guzki, kępki żółte rzekome, ziarniniaki. Wstrzyknięte zbyt powierzchownie wypełniacze, mogą utrudniać drenaż limfatyczny i powodować obrzęk jarzmowy. Opisano przypadki obrzęku jarzmowego po iniekcji kwasu hialuronowego, który utrzymywał się do 10 lat i ustąpił dopiero po właściwym leczeniu. Wskazaniem bezwzględnym jest leczenie hialuronidazą, a w razie braku poprawy sterydy w iniekcji miejscowej. W pracy przestawiono przypadki reakcji niepożądanych po podaniu wypełniaczy w okolicę powiek.

Pierwszorzutowym leczeniem zmarszczek gładzizny czoła jest podanie toksyny botulinowej, jednakże pewna grupa pacjentów u których zmarszczki są już utrwalone i widoczne w spoczynku nie osiąga zadowalających rezultatów po podaniu samej toksyny. U takich pacjentów możemy rozważyć zabieg wypełnienia zmarszczek statycznych kwasem hialuronowym. Jednakże musimy mieć świadomość , że jest to obszar zwiększonego ryzyka wystąpienia powikłań naczyniowych, w najcięższej postaci skutkujących utratą wzroku. Nieumyślne podanie wypełniacza donaczniowo do tętnicy nadbloczkowej lub nadoczodołowej może prowadzić do wstecznego przemieszczenia cząsteczek implantu do tętnicy ocznej. Embolizacja tętnicy ocznej wraz z tętnicą środkową siatkówki może skutkować zaburzeniami widzenia lub nawet nieodwracalną utratą wzroku. Kluczowe jest jak najwcześniejsze rozpoznanie zagrożenia oraz wdrożenie odpowiedniego leczenia. Podczas wykładu poruszone zostaną następujące kwestie: - ryzyko anatomiczne wynikające z unaczynienia obszaru gladzizny przez końcowe gałęzie tętnicy ocznej - przedstawione zostają 3 przypadki kliniczne powikłań naczyniowych po podaniu kwasu hialuronowego w rejon gładzizny czoła - omówione zostaną protokoły leczenia - zaprezentowane zostaną techniki podawania kwasu hialuronowego w obszar glabelli przy użyciu igły oraz kaniuli - podkreślona zostanie rola USG HD jako narzędzia które pozwala zmniejszyć ryzyko powikłań naczyniowych w tzw. „high risk zones” na przykładzie gładzizny czoła Znajomość anatomii, szczegółowy wywiad pozwalający na wstępną eliminację kluczowych czynników ryzyka, właściwa technika iniekcji , dobór preparatu o odpowiedniej reologii, a także wykorzystanie USG HD pozwalają lekarzom praktykom zmniejszyć ryzyko powikłań naczyniowych , nie tylko w obszarze gładzizny czoła.

Autorzy podejmują próbę przedstawienia możliwości współpracy pomiędzy chirurgami plastykami a lekarzami medycyny estetycznej. W dzisiejszych czasach, wyniki leczenia w chirurgii plastycznej mogą być optymalizowane poprzez odpowiednie zastosowanie technik regeneracyjnych, profilaktycznych i leczniczych, na których opiera się współczesna medycyna estetyczna. Można zaryzykować stwierdzenie, że jedynie holistyczne podejście do pacjenta zgłaszającego się do gabinetu chirurgii plastycznej, uwzględniające dodatkowe zabiegi z zakresu medycyny estetycznej, dermatologii, kosmetologii profesjonalnej, a także fizjoterapii, umożliwia uzyskanie optymalnych wyników leczenia. Wyników, które nie tylko dają satysfakcję lekarzowi, ale również zabezpieczają go przed roszczeniami ze strony niezadowolonych pacjentów

Wprowadzenie. Chirurgia nosa zewnętrznego odgrywa istotną rolę w kształtowaniu estetyki oraz funkcji tego narządu. Kluczowym elementem jest stelaż nosa, który tworzą struktury kostne i chrzęstne, odpowiadające za jego wygląd oraz prawidłowe działanie. Jednym z głównych etapów operacyjnych jest osteotomia, czyli celowe złamanie kości nosa w celu nadania mu pożądanego kształtu. Wskazania do jej wykonania obejmują deformacje pourazowe, wady wrodzone oraz korekcje estetyczne, takie jak usunięcie garbu nosa. Nie ma jednej uniwersalnej techniki operacyjnej, dlatego wybór metody i narzędzi zależy od anatomii pacjenta oraz preferencji chirurga. Osteotomię można przeprowadzić za pomocą tradycyjnych dłut, co pozwala na precyzyjne ograniczenie obszaru odpreparowania tkanek, zapewniając lepszą stabilizację kości i minimalizując inwazyjność zabiegu. Alternatywnie, nowoczesne urządzenia piezoelektryczne oferują wyższą precyzję i lepszą kontrolę, działając na zasadzie mikrowibracji, co pozwala na bardziej kontrolowane przecięcie kości i minimalizuje ryzyko uszkodzenia tkanek miękkich. Wybór narzędzia i techniki powinien być dostosowany do specyficznych potrzeb klinicznych pacjenta. W prezentacji omówiono techniczne aspekty osteotomii, ilustrowane przykładami klinicznymi z przedstawieniem zdjęć przed i po operacji oraz opisem planu operacyjnego. Szczególną uwagę poświęcono doborowi narzędzi i metod operacyjnych, co może być przydatne dla chirurgów zajmujących się korekcją deformacji nosa w kontekście estetycznym i funkcjonalnym. W prezentacji zostaną szczegółowo omówione techniczne aspekty osteotomii, przy czym szczególny nacisk zostanie położony na ilustrowanie tych zagadnień za pomocą konkretnych przypadków klinicznych.